Zawodnicy jeżdżący na koniach, uczą się wykonywania ćwiczeń na grzbiecie galopującego lub kłusującego konia. Woltyżerka jest dyscypliną jeździecką, uznaną przez Międzynarodową Federację Jeździecką. Stanowi również trening uzupełniający dla zawodników innych dyscyplin.

Tradycje akrobacji wykonywanych na poruszających się zwierzętach sięgają starożytności. Sama nazwa wywodzi się z francuskiego renesansu, gdzie woltyżerka była elementem ćwiczeń wojskowych.

Po raz pierwszy Mistrzostwa Europy w woltyżerce miały miejsce w Austrii, w 1984 rok. W tym samym roku nowa dyscyplina stała się obowiązująca w czasie Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles oraz w 1996 w Atlancie. Były to wówczas dyscypliny pokazowe.

Konie zaopatrzone są w ogłowia wędzidłowe oraz pas woltyżerski, wypinacze i przystuły. Pas do woltyżerki zakładany jest na grzbiet. Posiada on dwa uchwyty na górze i uchwyty po bokach. Dzięki nim woltyżer może wykonać swoje ćwiczenia.

Koń prowadzony jest na lonży, ubezpieczającej zawodnika. Stosowany jest również bat do lonżowania. Wierzchowiec ma nałożoną ochronną derkę, a nogi zabezpieczone bandażami i ochraniaczami.

Polska woltyżerka

Zawody w woltyżerce pojawiły się w Polsce w latach osiemdziesiątych XX wieku. Zawodniczki Stadniny Koni w Jaroszówce jako pierwsze zaczęły uprawiać woltyżerkę jako samodzielną dyscyplinę sportową. Reprezentanci polscy wzięli udział w Mistrzostwach Świata, które odbyły się w 1986 roku, w Szwajcarii. Sukcesy pierwszych polskich zawodników sprawiły, że powstały kolejne sekcje sportowe. Polska została dwukrotnie gospodarzem Mistrzostw Europy w Woltyżerce, w roku 1989 0raz 2001.

Konkursy mogą być rozgrywane indywidualnie, zespołowo lub w parach. Ewolucje wykonywane są często z podkładem muzycznym.

Rozgrywki konkursowe obejmują wykonanie programu obowiązkowego, programu dowolnego oraz programu technicznego.